Żyjemy tak, jak śnimy – samotni. / Jądro ciemności.
Iść za marzeniem i znowu iść za marzeniem – i tak zawsze – usque ad finem…/ Lord Jim.
Człowiek, który się rodzi, wpada w marzenie, jak się wpada do morza. Jeżeli usiłuje się wydostać, jak robią niedoświadczeni, topi się. Jedyny sposób to niszczącemu żywiołowi się poddać i wysiłkami rąk i nóg sprawić, że głębokie, głębokie morze człowieka utrzyma./Lord Jim.
Cała ziemia stworzona przez Boga jest święta, a morze jest najświętsze. Duch wolności unosi się nad wodami./Nostromo.
Można powiedzieć, że jestem zmuszony, podświadome zmuszony, do pisania tomu za tomem, jak w dawnych latach byłem zmuszony do wyruszania raz po raz na morze. Kartki muszą następować jedne za drugimi, jak w dawnych czasach mile ciągnęły się jedna za drugą, aż do wyznaczonego celu, co będąc sama Prawdą, jest Jeden – dla wszystkich ludzi dla wszystkich zajęć./ Ze wspomnień.
Tak cudowne nieuchwytnw są nadzieje, które pchnąły każdego z nas na morze, naka w nich wspaniała mglistość, taka piękna żądza przygód – że wszystko to już samo przez się stanowi naszą wyłączną s jedyną nagrodę. A to, co zdobywamy… W żadnej innej dziedzinie życia rzeczywistość niejest tak oddalona od złudzenia, w żadnym innym zawodzie początek nie jest tak wyłącznie złudzeniem, rozczarowanie nie następuje tak szybko, ujarzmienie nie jest tak zupełne./ Lord Jim
Ci, którzy mnie czytają, wiedzą o mym przekonaniu, że świat, doczesny świat, spoczywa na paru bardzo prostych wyobrażeniach, tak prostych, że muszą być prastare. A między innymi spoczywa głównie na pojęciu Wierności./ Ze wspomnień.
Życie na morzu, które stawia człowiekowi tyle wymagań, ma tę wyższość nad życiem na lądzie, że żądanie jego są proste i nie można się od nich uchylić. / Gra losu
Ze wszystkich żywych stworzeń na lądzie i morzu tylko okrętów nie można nabrać na fałszywe pozory, tylko okręty nie zniosą partactwa ze strony swoich dowódców./ Zwierciadło morza.
Bajeczna rozległość tej krainy narzucała się z uporem odwiecznej prawdy – wsiękała w podświadomość dziecka, zabarwiała jego dziecinne myśli i uczucia, napełniała treścią pustkę duszy…/ Siostry
Któż odgadnie, ile w nim jeszcze pozostało owego poczucia obowiązku, zrodzonego z cierpienia? Ile rozbudzonej miłości do ojczystego kraju? Tego kraju, który żąda by kochać go bardziej niż jakikolwiek kraj był kochany, żałobną miłością, jaką się darzy niezapomnianych zmarłych i uczuciem płomiennym, niewygaszalnym, beznadziejnym, jakie tylko żywy, oddychający i ciepły, ideał może w naszych piersiach wzniecić – na dumę naszą, na umęczenie, na tryumf nasz i zagładę./ Książę Roman
Człowiek bardziej przypomina morze, którego ruchy są zbyt złożone, by je wytłumaczyć, i Bóg raczy wiedzieć, co każdej chwili może wychynąć z głębin./ Dusza wojownika.
Morze, zapewne wskutek zawartej w nim soli, nadaje szorskości zewnętrznej powłoce swych sług, lecz zachowuje słodycz ich ducha./ Wyrzutek.